Aralık: Kırmızı ve Yeşilin, Hüznün ve Sevincin, Yılın Son Ayı

Merhaba sevgili okurum, bir önceki yazımda “ne kadar farkındalıklı bir hayat yaşıyoruzu” araştırdık.

Veeee senenin son ayı olan Aralık ayına girerken beni hep bir hüzün kaplar. Herkes yeni sene gelecek diye sevindiği anlarda ben geçen anlarıma, anılarıma bakıp şu kısacık ömrümüzün geçip gidişine hüzünlenirim. Bir yaş daha yaşlandık, bir sürü an yaşadık.

Belki de gidenlerin, yaşanmışlıkların hüznüdür; tıpkı sonbahar gibi teker teker dökülür solan dallar, yerine yenileri gelir. Aslında bir başkalaşım ayıdır Aralık benim için.

Senin için de öyle mi? Geride kalan yaşadığım ayları, anları hatırladım birden. Güzellikleri ve zorluklarıyla hâlâ daha devam eden anların birleşimi bir hayat. Hepimizin yaşadığı hayat ve bu son ay dediğim gibi bitiyor olmasına, bitenlere, geçip gidenlere bir yas gibi düşünebiliriz. Benim de kişisel olarak baktığımda birçok kayıp yaşadığım ama yerlerini başka şeylerle doldurduğum bir sene geldi ve geçiyor. Evren boşluk kabul etmez…

Oldukça sınavlı ve dersi, öğretiyi alana kadar yaşadığım süreç. Geldi ve geçiyor. Şu hızlı hayatımızda, süreçte duygu, düşünce ve davranış geçişleri de bir o kadar hızlı oldu elbette ki. Günümüzdeki hızlı hayata uydurulmuş olarak yaşanan sahte ve üzeri kapatılmış, öyle gösterilen “miş” gibi düşünceler.

Ve öğüt istemesen de sana bir paket şeklinde verilen sunulan, öğüt verilen duygular, davranış stilleri. Şöyle yap ya da şöyle nefes al, dilek tut olacak. Sen şöylesin o yüzden şunu çektin şimdi böyle davran. Ben bunların hiçbirini kabul etmiyorum ve etmeyeceğim de. Ne yapacağıma, duygumu nasıl yaşayacağıma ya da nasıl nefes alıp dilek tutacağıma kimse karışamaz, öğüt veremez. Herkes için geçerlidir, istersem talep ederim. Herkes kendinden sorumludur. Artık çuval dolusu paralar verilen kişisel gelişim olaylarını; örnek insanım, öyleyim, oldum ben etiketlerini bir kenara bırakırsak orada kendimizi bulacağız.

Örnek guru, insan, mükemmel öğreti, kurtarıcı falan yok, çok üzgünüm. Uyan artık! Tek kurtarıcı sensin, kendinsin. Artık kurtarıcı, yol gösterici aramayı bırak. En güzel öğreten de öğrenen de sensin unutma. Kendi sorumluluğunu almalısın. Kendini içten beslemeli ve özden yaşamayı kendine öğretmelisin. Bunları yaparım diyenlere de inanma. Otoriteni kendi rızanla başkasının eline teslim etme, bilinçli veya bilinçsizce.

Uyanmak elinde. Kendine yepyeni bir yol açmak elinde. Tüm bunlar hepimizin elinde. Çare de, derman da, şifa da sadece biziz. Niyet önemli. Niyetin, dikkatin nerede?

“Niyet nereye giderse enerji de oraya akar, ancak korku yokluğu oluşturur ve akışı geri çevirir.” Gülben Aykaç’ın benim de sevdiğim sözüyle devam etmek istedim.

Korkmadan, cesaretle, umutla…

“Zihin sizi yönetirse ‘fani’ olursunuz, siz zihni yönetirseniz ‘dahi’ olursunuz.” / Gizem Orhon

Zihnini terbiye eden bireylerden oluşan bir toplum hayalim. Vee kişisel olarak sadece karşıyım demekle olmuyor bunun karşısında. İçimdeki güce ve başıma her ne gelirse gelsin “Yolumda Yol olmaya kendimi adıyorum.” Kendimi cesaretlendiriyorum; düşüyorum, kalkıyorum ama benliğimi, özümü kaybetmeden cesaretle yürüyorum. Olumsuz düşünen sansürcümü iyi tanıyor ve bu düşünme tarzını fark ederek bilinçli bir şekilde olumlu tarafa doğru çevirip yönlendiriyor, kodluyorum.

İstemediklerime cesurca hayır diyorum. Seçiyorum, hiç işime gelmese de zor olsa da yine de kolaylıkla ilerlemesi için kendime sarılıyorum. Ve biliyorum ki kendi özümden hep yola koyulur ve oradan ışıldarım.

Tek gücüm kendime olan inancım, motivasyonum ve sevgim. Kendimi ve insanları çok seviyorum. Benim için doğru olan yolda yürüyor ve bu inançla ilerliyorum. Yürü korkmadan. Yol açık ve aydınlık. Kendime…

Önceki yazılarıma ulaşmak için bağlantıya tıklayabilirsin.

Sevgilerimle.

Mindful Melike